Odmiana "Gibraltar" to krzew o cudownych pomarańczowo- karminowych kwiatach, którego nie może zabraknąć na wrzosowisku, w ogrodzie japońskim czy przydomowym ogródku. Autorem odmiany jest Lionel de Rothschilg, angielski miłośnik i hodowca azalii. Krzew ten charakteryzuje się wolnym wzrostem, po 10 latach uprawy osiąga 1m wysokości i ok. 1,5m szerokości. Pędy corocznie rozgałęziają się tworząc zwartą, półkulistą formę. Po ustaniu wiosennych przymrozków, zwykle w drugiej dekadzie maja, z nabrzmiałych wierzchołkowych pąków wyłaniają się wspaniałe pomarańczowo - czerwone kwiaty, zebrane po kilka w duże kuliste kwiatostany. Kwiaty mają kształt lejkowaty, zbudowane są z 5 lekko pofalowanych płatków korony, na brzegach wyraźnie fryzowanych. Wewnątrz każdego kwiatu widoczny jest długi słupek, zakończony zielonym znamieniem i otoczony krótszymi złotawymi pręcikami. Krzewy nawet młode kwitną corocznie i wyjątkowo obficie. Nim zaczną przekwitać wśród masy pomarańczowych kwiatów pojawiają się soczyście zielone, okryte młodzieńczymi włoskami pędy i liście. Po rozwinięciu przybierają barwę ciemnozieloną, błyszczącą. W lipcu i sierpniu na szczytach nowych przyrostów zawiązują się pąki kwiatowe, które ponownie zaczarują ogród w kolejnym roku.
Azalie wymagają gleb kwaśnych o pH 4-5,5. Preferują gleby umiarkowanie wilgotne, podłoża przepuszczalne, bogate w próchnicę. W przeciwieństwie do zimozielonych różaneczników azalie ( które gubią liście jesienią) nie boją się mrozu, a ponadto kochają słońce. Najlepiej czują się w otoczeniu wyższych krzewów i drzew, ale nie powinny być zacienione. Dobrze reagują na ściółkowanie przekompostowaną korą sosnową. Przykrycie gleby 5-10 centymetrową warstwą kory skutecznie ogranicza wysychanie podłoża, hamuje rozwój chwastów, zabezpiecza korzenie przed przemarzaniem i pozwala utrzymać odpowiednie pH gleby.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz