Niezawodny dzwonek

Do tej pory znane jest ponad 200 gatunków dzwonków. Wszystkie rosną na półkuli północnej. W Polsce w szczególności rosną dzwonki szerokolistne, jest to bylina którą można spotkać w lasach i zaroślach. Jej pędy kwiatostanowe dorastają do 120 cm. Fioletowo niebieskie lejkowate kwiaty długości 3-5 cm rozwijają się latem (czerwiec-sierpień). Dzwonki bardzo dobrze rosną na każdej, byle nie suchej ani bardzo mokrej glebie. Szczególnie polecany jest do ogrodów naturalistycznych i na rabaty z wysokimi bylinami, np. parzydłem, tojadem, tawułką i paprociami. Możemy go też sadzić między krzewami. Jest odporny na mróz. Łatwo rozmnaża się przez podział dużych kęp i przez nasiona.

Ifejon jednokwiatowy

Ipheion uniflorum tworzy drobne cebule, które jesienią sadzi się do gruntu na głębokości 5-8 cm. Roślinie odpowiada słoneczne lub półcieniste stanowisko i przepuszczalna, piaszczysto-gliniasta gleba. Ifejon tworzy pędy kwiatowe wysokości 15 cm z jednym jasnoniebieskim lub białym gwiazdkowatym kwiatem średnicy 2-3 cm. Kwitnie w kwietniu - maju. Kwiaty mają przyjemny słodki zapach, ale po ścięciu pachną czosnkiem. Pięknie wygląda na brzegu rabat bylinowych, między krzewami i pod wysokimi drzewami liściastymi. Jeśli wiosna jest sucha, rośliny trzeba podlewać. Ifejon tworzy sporo cebul przybyszowych, dlatego co 3-4 lata, pod koniec czerwca, warto cebule wykopać i przechowywać w suchym miejscu do jesiennego sadzenia albo od razu sadzić w inne miejsca.

Koronówka dwubarwna

Eukomis dwubarwna 'Eucomis bicolor' , znana też jako koronówka dwubarwna, warkocznica dwubarwna i lilia grzywiasta, pochodzi z południowej Afryki. Rośliny tego gatunku tworzą przyziemną rozetę złożoną z 6-8 długich rzemieniowatych liści oraz okazały groniasty pęd kwiatostanowy złożony z kilkudziesięciu gwiazdkowatych zielonożółtych kwiatów o ciemnej obwódce, zakończony koroną krótkich liści (stąd nazwa koronówka). Kwiaty rozkwitają pod koniec czerwca i w lipcu. Organem spichrzowych jest wieloletnia cebula średnicy 8cm. Cebule sadzimy w ogrodzie na początku maja na głębokości 10-15 cm co 30-40 cm w ciepłym, nasłonecznionym i osłoniętym miejscu. Eukomis najlepiej rośnie na glebie przepuszczalnej i żyznej. W okresie wegetacji wymaga sporej ilości wody oraz dokarmiania. Efektownie prezentuje się w grupach ogrodowych, na trawniku i rabacie bylinowej. Jesienią cebule wykopujemy i przechowujemy do wiosny przykryte piaskiem lub trocinami w chłodnym pomieszczeniu (optymalna temperatura 6-8 st.C). Jeśli uprawiamy ją w pojemnikach, cebule możemy posadzić w marcu - kwietniu, a w połowie maja wystawić w eksponowane miejsce do ogrodu lub na taras.

Co w trawie piszczy??

Kwiatowa łąka jest w ogrodzie miejscem wyjątkowym. Kwitną tu różne rośliny, także dzikie które przyciągają mnóstwo niezwykłych owadów.

Wystarczy zamknąć oczy aby brzęczenie, buczenie, chrobotanie zabrzmiały niewiarygodnie blisko. Leżąc w wiosenny dzień na łące, wśród zielonych źdźbeł trawy  i pachnących kwiatów, możemy spokojnie wschłuchiwać się w dźwięki świadczące o codziennej krzątaninie owadów.

Nad roślinami pełnym wdzięku lotem wznosi się i opada motyl cytrynek, a poniżej pszczoły przenoszą się niezmordowanie z kwiatka na kwiatek. Zanurzają się w kolorowych kielichach, wysysając nektar z ich dna. Pasikoniki chwytają się kurczowo źdźbeł trawy i nagle, z zadziwiającą lekkością, odskakują pół metra dalej. W czasie lotu ich skrzydełka trzepoczą tak szybko, że stają się prawie niewidoczne.
Stokrotki wznoszą swoje kwiaty średnio ok. 10 cm nad ziemią. Każdy jest właściwie kwiatostanem koszyczkowym, złożonym z wąskich białych kwiatów języczkowatych. Otaczają one poduszeczkę złożoną z setek drobnych żółtych kwiatów rurkowatych. Koszyczki kwiatowe stale kierują się w stronę słońca i zamykają wieczorem  lub przy brzydkiej pogodzie.
Kwiaty mają  czujniki temperatury. Gdy powietrze staje się cieplejsze, górna powierzchnia płatków kwiatowych rośnie szybciej niż dolna i kwiaty otwierają się. W gęstwinie źdźbeł trawy łatwo przeoczyć pojedynczą stokrotkę. Jeśli jednak rosną obok siebie dziesiątki czy setki drobnych roślinek, to w okresie kwitnienia wspólnymi siłami tworzą duże żółto-białe kobierce. Piętro wyżej każdy podmuch wiatru kołysze długimi, cienkimi pędami rzeżuchy łąkowej. Z bliskiej odległości na delikatnych łodyżkach można często zauważyć białe pęcherzyki. Są to gniazda larw pienika, owada z rzędu pluskwiaków równoskrzydłych. Pod piankową osłoną larwy znajdują schronienie i mogą bezpiecznie rozwijać się aż do postaci dorosłej. Liliowe kwiaty przywabiają motyla cytrynka. Cytrynki rodzaju żeńskiego poszukują roślin, na których mogłyby złożyć jaja. Powinny one nie tylko służyć jako bezpieczna wylęgarnia, ale także później zapewnić dostatecznie dużo pokarmu żarłocznym larwom. Cytrynki mogą żyć ponad 12 m-cy.

Nasze rodzime kwiaty łąkowe to:
1. Stokrotki cechują się obfitym kwitnieniem; jeśli kosiarka nie ma przy koszeniu kosza, ich nasiona rozsypią się po całej powierzchni
2. Rzeżucha łąkowa kwitnie w kwietniu; pięknie wygląda we wiosennym bukiecie
3. Jaskier lubi stanowiska wilgotne
4. Przetacznik tuli się do ziemi i otwiera jasnoniebieskie kwiaty.




Ciekawostka - Dom dla wielu owadów
Na łące schronienie i pokarm znajduje ponad 1500 gatunków owadów. Wiele z nich możemy odkryć dopiero z perspektywy stokrotki. Tuż przy ziemi żyją przede wszystkim chrząszcze, mrówki i spokrewnione z owadami stawonogi. W położonej wyżej strefie zielnej żerują pasikoniki, skoczki, biedronki, larwy muchówek i mszyce. Gdy zaczyna się okres kwitnienia roślin łąkowych, brzęczenie i buczenie rozlega się na najwyższym pietrze. Kolory i zapachy stają się wabikiem dla motyli, bzygów, i innych muchówek, pszczół i trzmieli. Żółte kwiaty mniszka lekarskiego są lubiane przede wszystkim przez pszczoły. Aby w ulu został wyprodukowany 1kg miodu pszczoły muszą odwiedzić ponad 100 tys. kwiatów mniszka.

ALSTREMERIA - niezwykła roślina

Alstremerie coraz chętniej wykorzystywane są do dekoracji balkonów i tarasów. Gęste ulistnienie, różnobarwne obfite kwitnienie oraz zwarty pokrój sprawiają, że najnowsze odmiany doskonale sprawdzają się jako rośliny pojemnikowe. Najnowszym osiągnięciem hodowców jest odmiana 'Rock`n`Roll', wyróżniająca się dwubarwnymi liśćmi. Ich barwa jest biała lub kremowa z zielonym brzegiem. Rośliny tworzą kwiaty jaskrawo kontrastujące z ulistnieniem. Dorastają do 90cm. Ze względu na długie kwitnienie (które kończy się dopiero jesienią) doskonale nadają się do dekoracji tarasów i balkonów, ale równie dobrze można ją wykorzystywać na kwiat cięty. Uprawa alstremerii nie sprawia większych kłopotów. Rośliny te odporne są na choroby i szkodniki, chociaż w uprawie w gruncie mogą być atakowane przez ślimaki. Alstremerie najlepiej czują się w miejscach słonecznych lub lekko ocienionych. Odpowiada im podłoże z dużą zawartością materii organicznej.

Pielęgnacja oleandra

Oleandry to jedne z najbardziej lubianych krzewów do uprawy w pojemnikach. Docenić trzeba ich smukłe, zawsze zielone liście, efektowne kwiaty w różnych odcieniach różu i czerwieni oraz niewielkie wymagania uprawowe. Rośliny (szczególnie młode) rosną szybko, dlatego wymagają częstego przesadzania do większych donic i świeżego podłoża. Młode rośliny należy przesadzać co rok, starsze co kilka lat. Objawami wskazującymi na konieczność przesadzania są zrzucanie liści i przerastanie doniczek przez korzenie. Oleandry najlepiej przesadzać na początku sezonu. Wielkość nowej donicy zależy od wielkości roślin. U młodych krzewów jej średnica powinna być większa o 4-6 cm. Na dno sypiemy grubą warstwę drenażu. Jeżeli bryła korzeniowa jest mocno przerośnięta, korzenie należy rozluźnić. Po dociśnięciu podłoża wokół rośliny intensywnie podlewamy. Oleandry nadają się do formowania. Co roku wczesną wiosną, rośliny należy przyciąć, formując regularny kształt. Znaczne opóźnienie cięcia, na przykład do czerwca, kiedy zaczynają zawiązywać się pąki kwiatowe na przyszły rok, odbijać się może na przyszłorocznym kwitnieniu. Co kilka lat przeprowadza się cięcie odmładzające, wycinając zdrewniałe, pozbawione liści pędy.

Jak wyprowadzić formę pienną?

Formy pienne (nie należy kojarzyć z pnącymi!!!) inaczej drzewkowate, to coraz częstsza alternatywa dla roślin w skrzynkach balkonowych, czy podwieszanych koszach.Takie rośliny zmieniają dynamikę dekoracji roślinnych na balkonie lub tarasie, wprowadzając pionowy układ kompozycji. Ich produkcja trwa jednak długo i jest bardziej pracochłonna.

Etapy formowania piennego:

1. Z młodej rośliny - ukorzenionej sadzonki lub siewki - usuwamy wszystkie pojawiające się pędy boczne, stymulując wydłużanie się pędu głównego
2. Rosnący silnie pęd główny przywiązujemy do palika, by się nie przechylał i nie rósł krzywo
3. Gdy pęd główny osiągnie przez nas pożądaną wysokość, uszczykujemy wierzchołek. Dzięki temu pęd zacznie się rozgałęziać w górnej części. Cały czas usuwamy niżej położone pędy boczne
4. Z pędów bocznych wytworzonych po przycięciu pędu głównego po jakimś czasie utworzy się ładna korona