Niezawodny dzwonek

Do tej pory znane jest ponad 200 gatunków dzwonków. Wszystkie rosną na półkuli północnej. W Polsce w szczególności rosną dzwonki szerokolistne, jest to bylina którą można spotkać w lasach i zaroślach. Jej pędy kwiatostanowe dorastają do 120 cm. Fioletowo niebieskie lejkowate kwiaty długości 3-5 cm rozwijają się latem (czerwiec-sierpień). Dzwonki bardzo dobrze rosną na każdej, byle nie suchej ani bardzo mokrej glebie. Szczególnie polecany jest do ogrodów naturalistycznych i na rabaty z wysokimi bylinami, np. parzydłem, tojadem, tawułką i paprociami. Możemy go też sadzić między krzewami. Jest odporny na mróz. Łatwo rozmnaża się przez podział dużych kęp i przez nasiona.

Ifejon jednokwiatowy

Ipheion uniflorum tworzy drobne cebule, które jesienią sadzi się do gruntu na głębokości 5-8 cm. Roślinie odpowiada słoneczne lub półcieniste stanowisko i przepuszczalna, piaszczysto-gliniasta gleba. Ifejon tworzy pędy kwiatowe wysokości 15 cm z jednym jasnoniebieskim lub białym gwiazdkowatym kwiatem średnicy 2-3 cm. Kwitnie w kwietniu - maju. Kwiaty mają przyjemny słodki zapach, ale po ścięciu pachną czosnkiem. Pięknie wygląda na brzegu rabat bylinowych, między krzewami i pod wysokimi drzewami liściastymi. Jeśli wiosna jest sucha, rośliny trzeba podlewać. Ifejon tworzy sporo cebul przybyszowych, dlatego co 3-4 lata, pod koniec czerwca, warto cebule wykopać i przechowywać w suchym miejscu do jesiennego sadzenia albo od razu sadzić w inne miejsca.

Koronówka dwubarwna

Eukomis dwubarwna 'Eucomis bicolor' , znana też jako koronówka dwubarwna, warkocznica dwubarwna i lilia grzywiasta, pochodzi z południowej Afryki. Rośliny tego gatunku tworzą przyziemną rozetę złożoną z 6-8 długich rzemieniowatych liści oraz okazały groniasty pęd kwiatostanowy złożony z kilkudziesięciu gwiazdkowatych zielonożółtych kwiatów o ciemnej obwódce, zakończony koroną krótkich liści (stąd nazwa koronówka). Kwiaty rozkwitają pod koniec czerwca i w lipcu. Organem spichrzowych jest wieloletnia cebula średnicy 8cm. Cebule sadzimy w ogrodzie na początku maja na głębokości 10-15 cm co 30-40 cm w ciepłym, nasłonecznionym i osłoniętym miejscu. Eukomis najlepiej rośnie na glebie przepuszczalnej i żyznej. W okresie wegetacji wymaga sporej ilości wody oraz dokarmiania. Efektownie prezentuje się w grupach ogrodowych, na trawniku i rabacie bylinowej. Jesienią cebule wykopujemy i przechowujemy do wiosny przykryte piaskiem lub trocinami w chłodnym pomieszczeniu (optymalna temperatura 6-8 st.C). Jeśli uprawiamy ją w pojemnikach, cebule możemy posadzić w marcu - kwietniu, a w połowie maja wystawić w eksponowane miejsce do ogrodu lub na taras.

Co w trawie piszczy??

Kwiatowa łąka jest w ogrodzie miejscem wyjątkowym. Kwitną tu różne rośliny, także dzikie które przyciągają mnóstwo niezwykłych owadów.

Wystarczy zamknąć oczy aby brzęczenie, buczenie, chrobotanie zabrzmiały niewiarygodnie blisko. Leżąc w wiosenny dzień na łące, wśród zielonych źdźbeł trawy  i pachnących kwiatów, możemy spokojnie wschłuchiwać się w dźwięki świadczące o codziennej krzątaninie owadów.

Nad roślinami pełnym wdzięku lotem wznosi się i opada motyl cytrynek, a poniżej pszczoły przenoszą się niezmordowanie z kwiatka na kwiatek. Zanurzają się w kolorowych kielichach, wysysając nektar z ich dna. Pasikoniki chwytają się kurczowo źdźbeł trawy i nagle, z zadziwiającą lekkością, odskakują pół metra dalej. W czasie lotu ich skrzydełka trzepoczą tak szybko, że stają się prawie niewidoczne.
Stokrotki wznoszą swoje kwiaty średnio ok. 10 cm nad ziemią. Każdy jest właściwie kwiatostanem koszyczkowym, złożonym z wąskich białych kwiatów języczkowatych. Otaczają one poduszeczkę złożoną z setek drobnych żółtych kwiatów rurkowatych. Koszyczki kwiatowe stale kierują się w stronę słońca i zamykają wieczorem  lub przy brzydkiej pogodzie.
Kwiaty mają  czujniki temperatury. Gdy powietrze staje się cieplejsze, górna powierzchnia płatków kwiatowych rośnie szybciej niż dolna i kwiaty otwierają się. W gęstwinie źdźbeł trawy łatwo przeoczyć pojedynczą stokrotkę. Jeśli jednak rosną obok siebie dziesiątki czy setki drobnych roślinek, to w okresie kwitnienia wspólnymi siłami tworzą duże żółto-białe kobierce. Piętro wyżej każdy podmuch wiatru kołysze długimi, cienkimi pędami rzeżuchy łąkowej. Z bliskiej odległości na delikatnych łodyżkach można często zauważyć białe pęcherzyki. Są to gniazda larw pienika, owada z rzędu pluskwiaków równoskrzydłych. Pod piankową osłoną larwy znajdują schronienie i mogą bezpiecznie rozwijać się aż do postaci dorosłej. Liliowe kwiaty przywabiają motyla cytrynka. Cytrynki rodzaju żeńskiego poszukują roślin, na których mogłyby złożyć jaja. Powinny one nie tylko służyć jako bezpieczna wylęgarnia, ale także później zapewnić dostatecznie dużo pokarmu żarłocznym larwom. Cytrynki mogą żyć ponad 12 m-cy.

Nasze rodzime kwiaty łąkowe to:
1. Stokrotki cechują się obfitym kwitnieniem; jeśli kosiarka nie ma przy koszeniu kosza, ich nasiona rozsypią się po całej powierzchni
2. Rzeżucha łąkowa kwitnie w kwietniu; pięknie wygląda we wiosennym bukiecie
3. Jaskier lubi stanowiska wilgotne
4. Przetacznik tuli się do ziemi i otwiera jasnoniebieskie kwiaty.




Ciekawostka - Dom dla wielu owadów
Na łące schronienie i pokarm znajduje ponad 1500 gatunków owadów. Wiele z nich możemy odkryć dopiero z perspektywy stokrotki. Tuż przy ziemi żyją przede wszystkim chrząszcze, mrówki i spokrewnione z owadami stawonogi. W położonej wyżej strefie zielnej żerują pasikoniki, skoczki, biedronki, larwy muchówek i mszyce. Gdy zaczyna się okres kwitnienia roślin łąkowych, brzęczenie i buczenie rozlega się na najwyższym pietrze. Kolory i zapachy stają się wabikiem dla motyli, bzygów, i innych muchówek, pszczół i trzmieli. Żółte kwiaty mniszka lekarskiego są lubiane przede wszystkim przez pszczoły. Aby w ulu został wyprodukowany 1kg miodu pszczoły muszą odwiedzić ponad 100 tys. kwiatów mniszka.

ALSTREMERIA - niezwykła roślina

Alstremerie coraz chętniej wykorzystywane są do dekoracji balkonów i tarasów. Gęste ulistnienie, różnobarwne obfite kwitnienie oraz zwarty pokrój sprawiają, że najnowsze odmiany doskonale sprawdzają się jako rośliny pojemnikowe. Najnowszym osiągnięciem hodowców jest odmiana 'Rock`n`Roll', wyróżniająca się dwubarwnymi liśćmi. Ich barwa jest biała lub kremowa z zielonym brzegiem. Rośliny tworzą kwiaty jaskrawo kontrastujące z ulistnieniem. Dorastają do 90cm. Ze względu na długie kwitnienie (które kończy się dopiero jesienią) doskonale nadają się do dekoracji tarasów i balkonów, ale równie dobrze można ją wykorzystywać na kwiat cięty. Uprawa alstremerii nie sprawia większych kłopotów. Rośliny te odporne są na choroby i szkodniki, chociaż w uprawie w gruncie mogą być atakowane przez ślimaki. Alstremerie najlepiej czują się w miejscach słonecznych lub lekko ocienionych. Odpowiada im podłoże z dużą zawartością materii organicznej.

Pielęgnacja oleandra

Oleandry to jedne z najbardziej lubianych krzewów do uprawy w pojemnikach. Docenić trzeba ich smukłe, zawsze zielone liście, efektowne kwiaty w różnych odcieniach różu i czerwieni oraz niewielkie wymagania uprawowe. Rośliny (szczególnie młode) rosną szybko, dlatego wymagają częstego przesadzania do większych donic i świeżego podłoża. Młode rośliny należy przesadzać co rok, starsze co kilka lat. Objawami wskazującymi na konieczność przesadzania są zrzucanie liści i przerastanie doniczek przez korzenie. Oleandry najlepiej przesadzać na początku sezonu. Wielkość nowej donicy zależy od wielkości roślin. U młodych krzewów jej średnica powinna być większa o 4-6 cm. Na dno sypiemy grubą warstwę drenażu. Jeżeli bryła korzeniowa jest mocno przerośnięta, korzenie należy rozluźnić. Po dociśnięciu podłoża wokół rośliny intensywnie podlewamy. Oleandry nadają się do formowania. Co roku wczesną wiosną, rośliny należy przyciąć, formując regularny kształt. Znaczne opóźnienie cięcia, na przykład do czerwca, kiedy zaczynają zawiązywać się pąki kwiatowe na przyszły rok, odbijać się może na przyszłorocznym kwitnieniu. Co kilka lat przeprowadza się cięcie odmładzające, wycinając zdrewniałe, pozbawione liści pędy.

Jak wyprowadzić formę pienną?

Formy pienne (nie należy kojarzyć z pnącymi!!!) inaczej drzewkowate, to coraz częstsza alternatywa dla roślin w skrzynkach balkonowych, czy podwieszanych koszach.Takie rośliny zmieniają dynamikę dekoracji roślinnych na balkonie lub tarasie, wprowadzając pionowy układ kompozycji. Ich produkcja trwa jednak długo i jest bardziej pracochłonna.

Etapy formowania piennego:

1. Z młodej rośliny - ukorzenionej sadzonki lub siewki - usuwamy wszystkie pojawiające się pędy boczne, stymulując wydłużanie się pędu głównego
2. Rosnący silnie pęd główny przywiązujemy do palika, by się nie przechylał i nie rósł krzywo
3. Gdy pęd główny osiągnie przez nas pożądaną wysokość, uszczykujemy wierzchołek. Dzięki temu pęd zacznie się rozgałęziać w górnej części. Cały czas usuwamy niżej położone pędy boczne
4. Z pędów bocznych wytworzonych po przycięciu pędu głównego po jakimś czasie utworzy się ładna korona

Rośliny balkonowe na cieniste miejca

Większość roślin balonowych sprawdza się w miejscach nasłonecznionych. Ale co jednak zrobić gdy nasz balkon jest ocieniony lub skierowany na północ?? Dobór roślin sezonowych na takie miejsca właściwie ogranicza się do: fuksji ogrodowej, niecierpka oraz begonii bulwiastej. Dlatego warto sięgnąć po byliny, coraz chętniej wykorzystywane do uprawy pojemnikowej. Choć kwitną one znacznie krócej i często mniej efektownie to w zamian zdobią balkony np. wielobarwnymi liśćmi. Wśród popularnych gatunków o ozdobnych liściach do uprawy na ocienionym tarasie można polecić np. funkie, miodunki, żurawki, tawułki. Umiejętny dobór gatunków pozwala zapewnić kwitnienie przez cały sezon. Wiosną kwitną miodunki, bergenia, latem tawułki i jarzmianki, a jesienią powtarza kwitnienie przywrotnik. Ozdobą jesiennego tarasu mogą być również trawy np. piórkowa japońska.

Ziołowy ogródek na balkon

W przydomowych ogródkach ziołowych warto wykorzystać różnorodność ziół, zestawiając gatunki różniące się pokrojem, kształtem i barwą liści.

Uprawa własnych roślin użytkowych to jeden z najmodniejszych trendów ogrodniczych. Jedną z najbardziej przydatnych, a przy tym urokliwych i łatwych w uprawie grup roślin są zioła i rośliny przyprawowe. Idealnie sprawdzają się w uprawie pojemnikowej.
Ogródki ziołowe pasują do balkonów i tarasów utrzymanych w różnych stylach. Styl ziołowych kompozycji wystarczy podkreślić odpowiednią donicą lub pojemnikiem. Oryginalną oprawę naszym ziołom zapewnią też różnego rodzaju niekonwencjonalne naczynia np. stare dzbany, miski czy drewniane skrzynki po owocach. Do uprawy pojemnikowej nadają się niemal wszystkie znane gatunki ziół, zarówno jednoroczne np. bazylia czy cząber, jak i wieloletnie np. melisa lekarska, lebiodka, macierzanka, rozmaryn. W kompozycjach ziół warto zestawiać wiele gatunków różniących się pokrojem i kształtem liści oraz uwzględnić ich barwne odmiany. Mimo iż gatunki różnią się wymaganiami w uprawie w ogrodzie, większość ziół ma podobne wymagania w uprawie w pojemnikach - najaromatyczniejsze rośliny otrzymamy, uprawiając je w pełnym słońcu regularnie podlewając.

Truskawki - nie tylko bardzo dobrze smakują ale także zdobią

W handlu pojawia się coraz więcej roślin łączących walory  smakowe z ozdobnymi, np. dekoracyjne truskawki o różowych lub czerwonych kwiatach.

Musimy jednak wiedzieć, że większość odmian o ozdobnych kwiatach nie tworzy owoców, a jeśli już powstaną, to są drobne i niesmaczne. Wynika to z ich pochodzenia. Większość popularnych odmian jak 'Pink Panda' o kwiatach różowych czy znacznie nowsza 'Lipstic' o kwiatach ciemnoróżowych, są to tzw. mieszańce międzyrodzajowe z pięciornikiem błotnym. Takie mieszańce tworzą liście typowe dla truskawki - trójlistkowe, ciemnozielone, błyszczące i podobne kwiaty, wyróżniające się jednak intensywną barwą. Dodatkowym atutem mieszańców jest silny wzrost dzięki długim rozłogom, które pięknie prezentują się w podwieszanych pojemnikach. Jeśli zależy nam na owocowaniu wybrać trzeba odmiany 'Fragissimo' lub 'Tarpan'. Pierwsza tworzy różowe kwiaty, które pojawiają się przez cały sezon, i obficie owocuje. 'Tarpan' tworzy kwiaty półpełne, intensywnej ciemnoróżowej barwy. Aż do jesieni powstają w nich podłużne czerwone owoce. Obie odmiany rozmnażane są z nasion lub rozłogów. Niezależnie od odmiany truskawki, ze względu na przewieszające się rozłogi najlepiej wyglądają posadzone w podwieszanych dużych pojemnikach. Słoneczne stanowisko stymuluje kwitnienie i wpływa na lepszy smak owoców. Rośliny tworzą dużą masę liści dlatego zwłaszcza w miejscach silnie nasłonecznionych wymagają obfitego i częstego podlewania.

Różaneczniki - niezawodne krzewy

Krzewy te najładniej prezentują się w sąsiedztwie wysokich sosen, daglezji, modrzewi, dębów które tworzą w ogrodzie strefy wędrującego cienia i osłaniają różaneczniki przed palącymi promieniami słońca oraz zwiększają wilgotność powietrza - poprawiając mikroklimat, zapewniają im lepsze warunki rozwoju. W bezśnieżne zimy naturalna ściółka z opadłych igieł i liści drzew chroni przed przemarzaniem płytko rozpostarte korzenie różaneczników, zaś w lecie stabilizuje wilgotność gleby, a z czasem staje się źródłem niezbędnych składników pokarmowych. W takich miejscach różaneczniki łatwiej zimują i lepiej znoszą letnie upały.

 Stanowiska dla różaneczników powinny być zawsze osłonięte od wiatrów, wskazane jest również lekkie okrycie wrażliwszych odmian krzewów przed zimą, zwłaszcza w pierwszych 2,3 latach po posadzeniu. Dobroczynne działanie ma również ściółkowanie gleby (przekompostowaną korą) w promieniu korony i krzewów.
Wyrażana niekiedy opinia, że różaneczniki są trudne w uprawie i nie aklimatyzują się w ogrodach - jest dla nich krzywdząca. Na szczęście mamy w Polsce coraz liczniejsze przykłady kolekcji i ogrodów, w 
których krzewy te doskonale się rozwijają i  zachwycają urodą. Odporność różaneczników na mrozy jest bardzo zróżnicowana, co niestety, nie zawsze brane jest pod uwagę w trakcie zakupów. W zachodniej Polsce bez większego ryzyka uprawiać można znacznie więcej odmian niż w Polsce centralnej, zaś na krańcach wschodnich szanse mają jedynie te najodporniejsze znoszące spadki temperatury poniżej -25 st.C. W czasie wyjątkowo ostrych zim - które zdarzają się co kilka lat - może dojść do przemarznięcia kwiatów, liści czy pędów. Zwykle jednak różaneczniki regenerują te straty, odbudowują w kolejnych latach utraconą masę i zaczynają kwitnąć. Pomagamy im wtedy obfitym podlewaniem i regularnym nawożeniem (niewielkie dawki) od końca marca oraz przycięciem (dopiero w lecie) uszkodzonych pędów.

Mieszańce wielkokwiatowe średnio i silnie rosnące są najbardziej znanymi odmianami o dużych kwiatach w barwach jasnego i ciemnego fioletu, różu i karminu, znacznie rzadziej czerwonych, żółtych lub białych. Najlepiej prezentują się w grupach liczących przynajmniej kilka krzewów o podobnej wielkości i pokroju. Ze względu na znaczne rozmiary nadają się do większych ogrodów i parków. Pełnię kwitnienia osiągają na przełomie maja i czerwca. 
Mieszańce różanecznika jakuszimańskiego są niskimi krzewami o spłaszczonym pokroju, szczególnie polecanymi do mniejszych ogrodów. Zimozielone skórzaste liście wielu mieszańców z tej grupy pokrywa od spodu jasnobrązowa wyściółka. Kwitną obficie i niezawodnie, o 1-2 tygodni wcześniej niż mieszańce wielkokwiatowe, w drugiej i trzeciej dekadzie maja. U wielu form prawdziwą ozdobą są młode przyrosty okryte srebrzystym filcowatym kutnerem. Mogą rosnąć na stanowiskach nasłonecznionych, jeśli ziemię wokół krzewów wyściółkujemy dla ochrony przed nadmiernym przesuszeniem.
Mieszańce różanecznika Forresta to niewielkie krzewy o spłaszczonym poduchowatym pokroju i szkarłatnoczerwonych dzwonkowatych kwiatach ukazujących się na początku maja.

Zawsze przed wysiewem sprawdzamy nasiona...

Często zdarza się, że korzystamy z nasion kupionych kilka sezonów wcześniej. Niestety zarówno ich zdrowotność jak i zdolność kiełkowania mogą ulec obniżeniu. By uniknąć niepowodzeń w uprawie ulubionych warzyw lub kwiatów  ozdobnych trzeba sprawdzić jakość nasion. W tym celu 10-20 nasion umieszczamy na wilgotnym materiale (może być wata tak jak siejemy rzeżuchę) i przykrywamy przezroczystym wieczkiem, by ograniczyć odparowywanie wody i zapewnić dostęp światła. Siłę kiełkowania sprawdzamy po 2-7 dniach w zależności od gatunku, licząc wykiełkowane nasiona. Zdolność kiełkowania określa się obserwując nasiona w dłuższym czasie także licząc te skiełkowane nasiona. Procentowo zdolność kiełkowania nie powinna być niższa niż 60-70% (min. 6-7 z 10 nasion powinno skiełkować). Dodatkowo powinniśmy obserwować wygląd siewek - jeśli po wykiełkowaniu zaczynają zamierać lub przybierać nietypowe zabarwienie, nie powinniśmy ich wykorzystywać, bo mogła je zaatakować zgorzel siewek. Jednak stosując zaprawianie nasion przed wysiewem, skutecznie je przed tym uchronimy.

Bukszpan

Wiecznie zielony, wiecznie modny. Krzew ten jest bardzo wytrzymały na różne niesprzyjające warunki atmosferyczne, a ponadto dobrze znosi cięcie i formowanie.

Trochę historii.......
Mało który krzew może poszczycić się tak długą i bogatą tradycją uprawy. Żywopłoty z tej wiecznie zielonej rośliny zdobiły już ogrody rzymskich patrycjuszy, później na przestrzeni stuleci, były elementem ogrodów przyklasztornych. Zapewne nie byłoby to możliwe, gdyby nie niespotykana żywotność tej rośliny.

Bukszpan wyróżnia się dużymi zdolnościami regeneracyjnymi. Może być przycinany bez szkody dla ogólnego zdrowia kilka razy w roku. Umiejętnie wykonane cięcie ma wiele zalet. Nadaje krzewom ładną, pełną formę i zapewnia stałą kontrolę nad ich kształtami. Większość gatunków bukszpanu rośnie bardzo wolno. Każdy błąd w formowaniu krzewu jest trudny do naprawienia, dlatego cięcia należy wykonywać ostrożnie i fachowo. Ostatnie formowanie wykonujemy najpóźniej w sierpniu - w przeciwnym razie młode odrosty nie zdrewnieją przed zimą i łatwo przemarzną. Za strzyżenie bukszpanu najlepiej zabrać się w pochmurny dzień.

Bukszpan występuje w bardzo wielu gatunkach, jednak najpopularniejszy w uprawie jest bukszpan wieczniezielony (zwyczajny) 'Buxus sempervirens'. Ma wiele odmian różniących się pokrojem, kolorem, wysokością i przeznaczeniem. 'Blauer Heinz' jest idealna na niskie żywopłoty obdwódkowe, 'Graham Blandy' i 'Pyramidalis' - ciekawe odmiany kolumnowe, 'Rotundifolia' i 'Suffruticosa' doskonałe na strzyżone żywopłoty.

Modne są jednak nie tylko żywopłoty, ale też figury. Jest ich cała plejada, od prostych kul, przez stożki, ślimaki, po motywy zwierzęce.

Bukszpan rośnie dobrze w każdym luźnym, przepuszczalnym podłożu. Ważne aby utrzymywało stałą wilgotność, bo krzewy nie mogą wysychać. Latem podlewamy rośliny wczesnym rankiem lub późnym wieczorem, nigdy w upalne popołudnie. Zawsze też lepiej podlać raz, a porządnie niż kilka razy, ale słabo. Warto zaznaczyć że bukszpan nie lubi zimnej wody. Do podlewania najlepsza jest letnia odstana deszczówka. Do optymalnego wzrostu krzewom potrzebne jest umiarkowane dokarmianie, najlepiej wieloskładnikowym nawozem o przedłużonym działaniu. Pierwszy raz zasilamy w kwietniu, rozprowadzając nawóz w obrębie bryły korzeniowej i lekko zagrabiając go z ziemią, a drugi raz pod koniec czerwca. Bukszpan wymaga podlewania także zimą, oczywiście gdy za oknem panuje dodatnia temperatura.

Sadząc krzewy doniczkowe lub balotowane, trzeba wykopać dołek na głębokość równą wysokości bryły korzeniowej, czyli szyjka korzeniowa powinna znaleźć się na poziomie gruntu. Baloty jutowe można sadzić z rośliną, te z tworzyw sztucznych trzeba usunąć. Pod żywopłot z bukszpanu najlepiej wykopać rowek. Dno rowka spulchniamy i użyźniamy ziemią kompostową. Na niski żywopłot obwódkowy będziemy potrzebować 6-8 sadzonek.

Sporządzamy sadzonki...

Od połowy maja krzewy bukszpanu można strzyc.To dobra okazja, aby ze ściętych pędów przygotować sadzonki. Do dalszej uprawy wybieramy pędy długości 8-10 cm, oczyszczamy w dolnej części z liści i sadzimy do doniczki lub bezpośrednio do gruntu na półcieniste stanowisko. Jeżeli podłoże jest ciężkie, rozrabiamy je z piaskiem. Rośliny podlewamy. Następnej wiosny bukszpany rozsadzamy na docelowe stanowiska. Jeżeli planujemy żywopłot, na 1metr bieżący sadzimy 6-8 roślinek. Sadzonki można pozyskiwać także jesienią. W tym celi zrywamy je ze starszych pędów. W tym przypadku również usuwamy dolne liście, sadzonkę sadzimy ukośnie do luźnego podłoża, dociskamy.

Ogród ozdobny - niezawodne rośliny na trudne miejsca

Nie wszędzie w ogrodzie panują dobre warunki do uprawy roślin ozdobnych. Na jednych stanowiskach jest ciągle mokro, na innych wietrznie, gdzie indziej sucho. W niektórych przypadkach warunki rozwoju roślin można poprawić, czasem jednak mimo dobrej woli i chęci jesteśmy bezsilni. Doświadczenie pokazuje, że trudno zapanować zwłaszcza nad miejscami zacienionymi, suchymi i wietrznymi. Takie stanowiska spotyka się m.in. pod szeroko wysuniętymi okapami dachu po północnej stronie budynku lub wschodniej, a także pod koronami drzew o płytkim systemie korzeniowym, lub pod bardzo gęstą nieprzepuszczającą deszczu koroną. Płytko korzenią się m.in. brzoza, magnolia, klon palmowy, gęstą koronę budują m.in. orzech włoski, lipa i wiąz.

Porady:

• pień drzewa - najlepiej otoczyć go gęstym dywanem paproci, funkii i bodziszków; jaśniejsze stanowiska mogą zająć bukszpan, tawuła, dziewanna; na wiosnę pod koronę drzewa jest dość światła dla tulipanów
• zacieniony zakątek rozjaśnią cytrynowo żółte kwiaty i jasne wzorzyste liście gajowca 'Herman`s Pride'
• bliskość korzeni drzew i krzewów - gwiazdnica wielkokwiatowa (zdj.) o kwiatach białych i niebieskich oraz nawrot tworzą udany duet i dobrze znoszą suszę 

Na szczęście są rośliny, którym ciężkie warunki nie przeszkadzają. najlepiej wybrać okrywowe rośliny drzewiaste, np. bluszcz, rumiankę czy barwinka. Podagrycznik pospolity 'Variegata' rozrasta się również ochoczo co jego dzika i nie lubiana krewniaczka - różnica polega na tym, że przy odpowiednim podejściu odmiana ogrodowa daje się łatwo kontrolować, wystarczy ściąć kwiaty przed zawiązaniem nasion. Bywają sytuacje, że samosiew jest wręcz pożądany np tam gdzie ze względu na bardzo gęste ukorzenienie drzew nie ma fizycznej możliwości wykopania dołków pod nowe nasadzenia. W cieniu łatwo rozsiewają się bodziszek kolankowaty 'Geranium nodosum' oraz 'Tellima grandiflora'  w świetlistym cieniu - orlik, naparstnica, kokorycz żółta, mekonops kambryjski. Wystarczy kilka lat by rośliny te utworzyły praktycznie bez żadnego wsparcia, bujną zieloną okrywę.

Jak poradzić sobie z aranżacjami na trudne stanowiska?

Warunkiem wykonania udanego nasadzenia jest znalezienie nieprzerośniętego korzeniami miejsca. Wówczas można zrealizować każdy plan. Nie zawodnie sprawdza się łączenie różnych form wzrostu, kształtów liści, kolorów kwiatów. Do bylin o ozdobnych liściach, które radzą sobie z suchymi warunkami, należą jasnota, epimedium oraz kopytnik. Sprawdzają się też niektóre funkie - zwłaszcza odmiany o niebiesko-zielonych lub skórzastych liściach. W mniejszych ogrodach nasadzenia pod drzewami powinny składać się z jednego lub dwóch gatunków. Na większych powierzchniach można pokusić się o kompozycje kilkugatunkowe.

Opinię niezawodnych roślin okrywowych o ładnych kwiatach mają pragnia, bodziszek korzeniasty, litodora. Wieksze nasadzenia stworzy się z udziałem parzydła leśnego, konwalijki dwulistnej czy kokoryczki wonnej.

Przykłady roślin na trudne miejsca:

1. Turzyca japońska - dzięki liściom z cienkim jasnożółtym paskom na obrzeżach delikatnie rozświetlą gęstą kępę
2. Kokoryczka dwukwiatowa - rozpościera długie, ozdobione białymi kwiatami
3. Pragnia syberyjska - silna, częściowo zimozielona bylina; rozprzestrzenia się niestrudzenie dzięki licznym nadziemnym rozłogom
4. Obrazki włoskie - mają efektowne strzałkowate liście z marmurkowym wzorem, liście pojawiają się jesienią i zasychają na wiosnę
5. Bodziszek korzeniasty - jest idealną byliną okrywową, nie boi się nawet gęstych, płytko położonych korzeni orzecha włoskiego; kwitnie w maju i czerwcu
6. Wilczomlecz bałkański - niezawodna bylina, dobrze sobie radząca wśród gęstych korzeni drzew oraz w miejscach słabiej nasłonecznionych

Filigranowe werbeny

Werbena  sprawia wrażenie rośliny niepozornej, potrafi jednak zaskoczyć udanymi duetami z innymi bylinami kwitnącymi.

• Verbena hastata ('White Spires') - kwitnie na biało, ma eleganckie pędy o dość przyjemnej woni (na zdj.)
• Verbena Hastata ('Blue Spires') - dorasta do 120cm, po kwitnieniu rośliny przycina się nisko nad ziemią
• Verbena Patagońska - idealnie prezentuje się w nasadzeniu z kremowymi i różowymi naparstnicami
• Verbena Rigida - ma ciemno-purpurowe kwiaty, rośnie nisko, lubi wilgotne stanowiska w pełnym słońcu
• Verbena Kanadyjska - wywodzi się z piaszczystych, skalistych rejonów Ameryki Pł. i Meksyku, dobrze czuje się w otoczeniu kłosowca
• Glandularia Canadensis - sprawdza się doskonale jako roślina doniczkowa; odmiana niska, kwitnie na fioletowo
• Verbena Pospolita - ma większe znaczenie jako roślina lecznicza niż ozdobna
• Verbena Żyłkowana - ma zwarty pokrój, jest silnie rozgałęziona, kwitnie na fioletowo od lipca do września
• Verbena Hastata ('Pink Spires') - kwitnie różowo od czerwca do sierpnia, po kwitnieniu ozdobiona jest ładnymi nasiennikami

Werbena jest byliną nie wymagającą, łatwo i szybko się przyjmuje. Najlepiej rośnie w przepuszczalnym, wilgotnym podłożu, w miejscach słonecznych. Cechą charakterystyczną wszystkich werben jest czworokątna łodyga. Odmiany wysoko rosnące są idealnymi roślinami strukturalnymi. Werbena jest rośliną lubiącą towarzystwo, doskonale czuje się w otoczeniu naparstnicy, gaury, żeleźniaka. Gatunki nisko rosnące, dobrze sprawdzają się w roli obwódek rabatowych. Werbeny nie tolerują stagnującej wody, wszystkie trzeba na zimę zabezpieczać!!! Werbena jest rośliną leczniczą m.in. naturalny środek pobudzający laktację, wzmacniający i uspokajający organizm, ma także rolę przyprawową - wykorzystuje się ją do aromatyzowania potraw. Stosowana jest także w przemyśle kosmetycznym. Wchodzi w skład toników i mleczek do twarzy oraz naturalnych wód kwiatowych.

Oryginalne grypy tulipanów....

W kwietniu i maju pojawią się w ogrodach tysiące odmian tulipanów. W zależności od kształtu i ubarwienia kwiatów oraz okresu kwitnienia, należą do odpowiednich grup - jest ich piętnaście.

http://webep1.com/Zobacz/To?a=6438&mp=472&r=Lw2

Do stosunkowo niedawno wyodrębnionych grup tulipanów późno kwitnących (w maju) należą Tulipany Crispa (Fimbria) oraz Tulipany Viridiflora. Odmiany Tulipanów Crispa mają pojedyncze owalne kwiaty o piłkowanych brzegach płatków są szczególnie cenione przez hobbystów. Odmiany te to m.in.'Blue Heron' o kwiatach różowo-liliowych 'Aleppo' - malinowych z żółtymi brzegami płatków 'Fancy Frills' - różowych. Równie cenionymi przez kolekcjonerów są odmiany z grupy Tulipanów Viridiflora. Mają pojedyncze kwiaty z charakterystyczną smugą na platkach. Spośród odmian tej grupy warto wymienić m.in. 'Spring Green' o kwiatach białych 'Pimpernel' - białych i fioletowych 'Golden Artist' pomarańczowych

Azalia odmiana "Gibraltar"

Azalie wielokwiatowe należą do roślin, dla których nietrudno stracić głowę. Te niepozorne w ciągu roku sezonowo ulistnione krzewy stają się na przełomie maja i czerwca największą atrakcją ogrodów. Całe obsypane kwiatami nie ustępują urodą zimozielonym różanecznikom, ponadto mają dużo mniejsze wymagania siedliskowe. W warunkach klimatycznych Polski śmiało można uprawiać wiele odmian azalii wielkokwiatowych.

Odmiana "Gibraltar" to krzew o cudownych pomarańczowo- karminowych kwiatach, którego nie może zabraknąć na wrzosowisku, w ogrodzie japońskim czy przydomowym ogródku. Autorem odmiany jest Lionel de Rothschilg, angielski miłośnik i hodowca azalii. Krzew ten charakteryzuje się wolnym wzrostem, po 10 latach uprawy osiąga 1m wysokości i ok. 1,5m szerokości. Pędy corocznie rozgałęziają się tworząc zwartą, półkulistą formę. Po ustaniu wiosennych przymrozków, zwykle w drugiej dekadzie maja, z nabrzmiałych wierzchołkowych pąków wyłaniają się wspaniałe pomarańczowo - czerwone kwiaty, zebrane po kilka w duże kuliste kwiatostany. Kwiaty mają kształt lejkowaty, zbudowane są z 5 lekko pofalowanych płatków korony, na brzegach wyraźnie fryzowanych. Wewnątrz każdego kwiatu widoczny jest długi słupek, zakończony zielonym znamieniem i otoczony krótszymi złotawymi pręcikami. Krzewy nawet młode kwitną corocznie i wyjątkowo obficie. Nim zaczną przekwitać wśród masy pomarańczowych kwiatów pojawiają się soczyście zielone, okryte młodzieńczymi włoskami pędy i liście. Po rozwinięciu przybierają barwę ciemnozieloną, błyszczącą. W lipcu i sierpniu na szczytach nowych przyrostów zawiązują się pąki kwiatowe, które ponownie zaczarują ogród w kolejnym roku.

Azalie wymagają gleb kwaśnych o pH 4-5,5. Preferują gleby umiarkowanie wilgotne, podłoża przepuszczalne, bogate w próchnicę. W przeciwieństwie do zimozielonych różaneczników azalie ( które gubią liście jesienią) nie boją się mrozu, a ponadto kochają słońce. Najlepiej czują się w otoczeniu wyższych krzewów i drzew, ale nie powinny być zacienione. Dobrze reagują na ściółkowanie przekompostowaną korą sosnową. Przykrycie gleby 5-10 centymetrową warstwą kory skutecznie ogranicza wysychanie podłoża, hamuje rozwój chwastów, zabezpiecza korzenie przed przemarzaniem i pozwala utrzymać odpowiednie pH gleby.

Goździki - kwiatki o sielskim wdzięku

Dawniej można je było spotkać w każdym wiejskim ogrodzie, dziś mają także miejsce w naszym mieszkaniu. Paleta barw kwiatów goździków może przyprawić o zawrót głowy.

Delikatne i niezbyt okazałe kwiaty rzadko zajmują centralne, wyeksponowane miejsce. Na rabacie występują raczej na drugim planie, towarzysząc bylinom o dużych kwiatach albo same okrywają brzegi ścieżek.
Pochylając się nad nimi łatwo rozpoznamy delikatny, charakterystyczny zapach. Warto więc uprawiać goździki także w pojemnikach. Do dyspozycji są ogromne ilości krzyżówek i odmian jedno- , dwu- lub wieloletnich. Klasyczną rośliną z ogrodu wiejskiego jest dwuletni goździk brodaty którego drobne kwiaty zebrane są w zwarte baldachowate kwiatostany. Do uprawy w doniczkach i misach wybierane są najczęściej niskie jednoroczne goździki chińskie i ogrodowe. Bardziej wytrzymałe na mróz są liczne formy goździka pierzastego i kartuzka.

wszystkie gatunki mają jedną wspólną cechę. Lubią stanowiska słoneczne z niezbyt wilgotnym, wysychającym podłożem. Gliniastą ziemię mieszamy z piaskiem i żwirem. Wąskie liście dobrze chronią goździki przed upałem i suszą. Rośliny w doniczkach należy po kwitnieniu przyciąć. Niektóre zakwitną powtórnie. Na rabacie goździki brodate rozsiewają się samodzielnie

Dobrae kompozycje:
1. lawenda i goździk ogrodowy (wyżej na zdjęciu) idealna para - potrzebują niewiele wody i lubią słońce
2. margarytki z różowymi kwiatami goździka kartuzka - bardzo naturalna kompozycja - obie rośliny lubią    
    podłoże przepuszczalne i niezbyt urodzajne

PELARGONIE - zawsze modne, łatwe w uprawie

Mało jest roślin doniczkowych które tak dobrze radzą sobie z upałami jak pelargonie.

Pelargonie wywodzą się głównie z Afryki Południowej. Lata hodowli doprowadziły do powstania wielu różnorakich odmian. W związku z tym można wyróżnić pelargonie: rabatowe, bluszczolistne, angielskie oraz pachnące. Wszystkie nadają się do uprawy na wolnym powietrzu. Bluszczolistne poleca się do balkonowych skrzynek, rabatowe do gruntu a angielskie do mieszkań. Tak naprawdę to kwitną obficie wtedy, gdy raz lub dwa zapomnimy je podlać. A co najważniejsze kwitnienie będzie tym dłuższe, im częściej będziemy usuwać przekwitłe kwiatostany.

Pelargonie preferują miejsca słoneczne, choć zdarza się że niektóre (np.Saxonia) kwitną także w cieniu. pelargonie lubią lekkie, przepuszczalne i żyzne podłoże. Ważne aby nawozy przeznaczone do ich zasilania zawierały fosfor i potas. Fosfor zapewnia właściwy rozwój korzeni i pąków kwiatowych. Potas zwiększa odporność na choroby i odpowiada za dobry rozwój kwiatów. Najlepiej stosować specjalne nawozy dedykowane. Pelargonię zimujemy w jasnych, ale chłodnych pomieszczeniach. Odmiany z grupy rabatowych i bluszczolistnych wymagają temperatur w przedziale 5-10 st. C.

A oto kilka moich ulubionych kompozycji z pelargonią:
1. Lawenda wąskolistna, macierzanka cytrynowa, rozmaryn, pelargonia bluszczolistna
2. Margarytki , krwawnik kichawiec, pelargonia pasiasta
3. Biała lawenda, szałwia lekarska, pelargonia pasiasta

Pojemniki do uprawy pelargonii powinny mieć wykonany drenaż. W dnie musi być także otwór odprowadzający wodę.

IGLAKI : mądry wybór

Niemal w prawie każdym ogrodzie rosną iglaki - nikogo to nie dziwi ponieważ cieszą ona nasze oczy przez cały rok ;) Nie tracą igieł nawet w siarczyste mrozy, wyglądają tak samo pięknie wiosną jak i późną jesienią. Pachną lasem i sprawiają że czujemy się w swoim własnym ogrodzie tak jak na leśnym spacerze. Oczywiście poda warunkiem, że drzewka rosnące koło naszego domu są zdrowe i pięknie rosną. A o to trzeba już zadbać w momencie kupowania ich w centrum ogrodniczym lub w szkółce oraz posadzić je w ogrodzie w dobrym miejscu.
Małe czy duże?
Jeszcze przed zakupem trzeba zadać sobie kilka pytań:
- Jakich drzewek szukamy?   Czy mają rosnąć w cieniu czy na słońcu?  Czy ogród jest wietrzny czy zaciszny?  Duży czy mały?
Są iglaki które w ciągu kilku lat z maleńkiego krzaczka zamienią się w 10-metrowe potężne drzewo (np. większość świerków i daglezje) jest to idealny pomysł gdy chcemy zagospodarować nową działkę sporych rozmiarów lub np oddzielić się ścianą zieleni od sąsiadów. Są także odmiany karłowate i wolno rosnące (sosna bośniacka, kosodrzewina i wiele innych), które doskonale wkomponują się w mały ogród bądź upiększą taras rosnąc w donicach. Są gatunki odporne na wiatr, a nawet nabierające dzięki niemu ciekawych kształtów (np. sosna czarna) i takie które wichura może szybko złamać (delikatne tuje i cyprysiki). Niektóre są światłolubne (w zasadzie wszystkie świerki i sosny) ale i są takie (cisy) które znakomicie czują się w zacienionych miejscach.

Z doniczki czy prosto z ziemi?
Drzewka w doniczkach często mają zbyt mało miejsca na korzenie i mogą być z tego powodu osłabione. Z kolei wykopywanie iglaków bezpośrednio z ziemi zawsze  łączy się z ryzykiem uszkodzenia korzeni. Nawet nieduże  drzewka mają bardzo szeroko rozbudowaną bryłę korzeniową i kiedy się ją podetnie mogą chorować lub marnieć. Nie ma więc rozwiązania idealnego... Najważniejsze jest aby starannie zadbać o nie w chwili gdy sadzimy je w naszym ogródku czy też w pojemnikach na tarasie.

Torf niski czy wysoki?
Najważniejszy jest wybór podłoża - niestety ta sprawa jest często zaniedbywana. Iglaki lubią podłoża lekko kwaśne. Lekko - bo zbyt zakwaszone sprawią że mają trudności z pobieraniem magnezu co skutkuje niedożywieniem. Podłoże nie może być zbite i nieprzepuszczalne. Korzenie w stojącej wodzie gniją!!! Oczywiście można samodzielnie badać pH i komponować torf - ale można także uprościć sobie życie i kupić gotowe podłoże tak aby spełniało potrzeby iglaków.

Za blisko czy za daleko?
Przystępując do sadzenia drzewka trzeba jeszcze raz sprawdzić jaką wielkość osiągnie nasz piękny nowy iglak - po to aby nie posadzić go za blisko domu, ogrodzenia lub innych roślin. Jeśli jest to odmiana karłowata trzeba zadbać aby odległości nie były zbyt dalekie - później może to wyglądać nie estetycznie. Potem można zabrać się za kopanie dołka. Musi on być 3razy większy od bryły korzeniowej. Trzeba wsypać do niego odpowiednie podłoże, a potem roślinę umieścić w dołku na taką głębokość, by nasada pnia znajdowała się kilka centymetrów nad powierzchnią gleby. Teraz należy wsypać drugą część podłoża i starannie je ugnieść. Roślinę trzeba obficie podlać, można też obsypać ją korą. Koniecznie trzeba usunąć trawę rosnącą wokół iglaka, by nie konkurowała ona o wodę z korzeniami drzewka.

Najlepiej sadzić iglaki wiosną i latem obficie je podlewać - zdążą przed zimą się ukorzenić. I to już wszystko a teraz trzeba cieszyć się ich urodą ;)

Ogród ozdobny - wszystko w stylu południa...

Witam na nowym blogu zapraszam do lektury, w tym poście opiszę ogród ozdobny w stylu południa ;)

Już niedługo zacznie się przepiękny miesiąc - MAJ, gdzie do wakacji pozostanie jeszcze tylko kilka tygodni, a dzięki kilku trikom będziemy mogli się rozkoszować śródziemnomorską scenerią.
Wcale nie trzeba wybierać się w długą podróż, aby rozkoszować się śródziemnomorskim pięknem. Wystarczy w naszym ogrodzie lub na balkonie kilka zmian, by poczuć się jak na długo wyczekiwanych wakacjach :)
Oto kilka propozycji:
Idealnie sprawdzą się przedmioty wykonane z metalu, jak np. kwietniki czy stoliki oraz terakotowe donice. Jaskrawo kwitnące bugenwille, barwne oleandry, drzewka cytrynowe i pomarańczowe - co prawda drzewka te nie są odporne na mróz ale bez problemu mogą zimować w ciepłym pomieszczeniu najlepiej w terakotowych donicach. Można także zbudować kompozycję z wielu aromatycznych śródziemnomorskich ziół: rozmaryn, wawrzyn, lawenda...
Dzięki pięknym niebieskozielonym rozetom eszewerii na długo nie zniknie nam z twarzy uśmiech. Przelotne opady deszczu zwalniają nas z obowiązku systematycznego podlewania.
Barwna kompozycja z sukulentów rosnących w pojemnikach jak agawy o ozdobnych liściach, eszewerie, i żółto kwitnące gazanie rozjaśnią każdy ponury zakątek i są łatwe w pielęgnacji.
Bugenwilla za słoneczne stanowisko odwdzięczy się pięknymi kwiatami. Usuwanie przekwitłych kwiatostanów to konieczny zabieg pielęgnacyjny.
Lawenda najlepiej prezentuje się w skrzynce wyplecionej z wierzbowych gałązek - ich widok przywodzi na myśl niebieskie pola Prowansji. Nie można zapomnieć o regularnym podlewaniu!!!

Przy kąciku wypoczynkowym powinny znaleźć się biało i niebiesko kwitnące psianki a także drzewko oliwne, które można podsadzić bodziszkiem i lawendą. Największą zaletą prawie wszystkich roślin wywodzących  się z gorącego Południa jest ich zapach raz silny i słodki innym razem cierpki i korzenny. Jeśli posadzimy je w pobliżu kącika wypoczynkowego będziemy mogli do woli rozkoszować się ich aromatem. W takim ogrodzie lub balkonie mamy się czuć jak na wakacjach więc pamiętajmy o wygodnych meblach - doskonałe będą tu wszelkie siedziska wykonane z rattanu są nie tylko bardzo wygodne ale idealnie pasują do każdego stylu.

Śródziemnomorski klimat zapewnią ogrodowi solidne donice z terakoty, jaskrawe kolory kwiatów hortensji oraz posadzka utrzymana w stylu rustykalnym.

Uprawa cytryn w przydomowym ogrodzie jest możliwa, ale pod pewnymi warunkami. Zimą przenosimy roślinę w pojemniku do ciepłego pomieszczenia, a latem zapewniamy ciepłe i koniecznie zaciszne stanowisko. Drzewko cytrynowe rodzi mnóstwo owoców i pachnących liści nawet w młodym wieku. Regularne cięcie pozwala utrzymać roślinę w dobrej kondycji.
Powodzenia!!!!